νειόθε(ν)

νειόθε(ν) (Α)

επίρρ. από τον πυθμένα, από το βάθος («νειόθεν ἐκ κραδίης ἀνεστενάχιζε», Ομ. Ιλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < νειός + επιρρμ. κατάλ. -θεν (πρβλ. κυκλό-θεν, μυχό-θεν)].